تجارت بین‌المللی هنگامی اتفاق می‌افتد که یک کشور از مزیت نسبی در تولید کالا و یا خدمات خاص برخوردار است، به‌ویژه اگر هزینه تولید آن کالا یا خدمات برای آن کشور کمتر از هر کشور دیگری باشد. در این‌ بین اگر کشوری ترجیح دهد تا با سایر کشورها تجارت نکند، خودکامه محسوب خواهد شد و از رشد و توسعه بازمی‌ماند.

اگر مدل دو کشوری را در نظر بگیریم، هر دو کشور می‌توانند از تخصص و تجارت خویش سود ببرند. تخصص و تجارت به هر کشور این امکان را می‌دهد که محصولی را که دارای مزیت نسبی است تولید کرده و سپس تجارت کند. بنابراین، در تجارت خارجی، سود و منفعت امری دوجانبه محسوب شده که هر دو طرف معامله از آن بهره خواهند برد.

کشورهای مختلف استعدادهای متفاوتی دارند و در زمینه های مختلف تخصص دارند. از این رو برای جبران آنچه تولید نمی کنند، باید با کشورهای دیگر تجارت داشته باشند. به عنوان مثال، همه کشورها منابع نفتی ندارند. در چنین مواردی کشورها نفت را از تولیدکنندگان نفت خریداری و به کشور خود وارد می کنند. از آنجایی که هیچ کشوری در دنیای مدرن خودکفا نیست، تجارت بین‌المللی برای همه کشورهای جهان حیاتی است.